«Dritsekk» er eit daglegdags uttrykk for dei fleste av oss. Det er eit veldig enkelt ord å gripa til i mange situasjonar, det rommar så mangt.

Det er eit uttrykk med såpass mange tydingar at det er vanskeleg å forklara akkurat kva som ligg i det. Likevel føler mesteparten av oss at me veit slik om lag kva det tyder. Ein ting er sikkert – det er i alle fall aldri positivt.

Eit durabeleg våpen

Me nyttar, som sagt, dritsekk i ulike situasjonar. Kor alvorleg me meiner det varierer også i grad, men visste du at opphavet til uttrykket er historisk og mykje meir bokstavleg enn du kanskje var klar over?

Ein dritsekk var frå gamalt av eit mektig våpen. Ein stor sekk vart fylt med ulike typar avføring, små dyrelik og andre «godsaker», deretter vart sekken lagt på katapulten (ei kastemaskin) og skoten over murar og inn til fienden, der han eksploderte. Etterpå var det berre å venta til sjukdom og smitte spreidde seg blant fiendefolket. Kjemiske våpen er altså ikkje noko nytt menneska har funne på.

I ny form

I seinare tider har det dukka opp ei ny form for dritsekk. Dei er svarte, små og vert lagt ut overalt, verkar det til. Hundeigarar er ofte flinke til å bruka dei, men det verkar ikkje som at alle har forstått at å få hundeskiten inn i posen berre er halve arbeidet. I staden for å ta med seg posen til ei bosbøtte, heng dei dei opp i eit tilfeldig tre dei passerer, eller legg dei frå seg attmed stien på fjellturen, eller legg dei på trammen til andre folk.

I våre dagar er det nok ikkje smittefaren som er den verste trusselen. Det er nok heller plasten me pakkar det inn i. For ville, og beitande, dyr er det farleg å eta plasten, men ein slik liten pose ser veldig fristande ut når dei kjem over han. Noko me alle kan tenkja på når me ser ein slik «dritsekk» ute i naturen.

Heilt til slutt

Det er ei god stund sidan førre innlegg no, så tusen takk for at du tok turen innom i dag! Eg set stor pris på det. Dersom du lærte noko nytt eller berre likte innlegget, vert eg veldig glad dersom du trykkjer på like- eller deleknappen.

Me snakkast!

Klem,

Rønnaug